Annemsiz bir bayram daha

Bugün günlerden nerede o eski bayramlar dediğim bir bayram daha geldi çattı... Annemsiz geçireceğim bir bayram daha geldi...

Eskiden bayramlık kıyafetler alınır, sabah onları giymek için çabucak sabah olsun isterdim. Bayram namazını kıldıktan sonra hızlıca eve giderdim, Annemle sabah kahvaltı yapmak için, sonra elime poşet alıp, şeker toplamaya giderdim, sonra eş, dost, akraba ziyaretlerine gidilirdi, artık Annemden sonra bayramların tadı yok ve buruk geçiyor benim için, Allah'ın gücüne gitmesin ama bayramlar gelsin istemiyorum...

Bayramlarda kahvaltı yapıyoruz, bir araya geliyoruz, Annemin yüzlerini gördüğü torunları, Annemden sonra dünyaya gelen torunları, hep beraber oluyoruz ama yine de Annemsiz bir buruk geçiyor benim için. İleride yeğenlerim, büyüdüğünde, çoluk çocuğa karıştıklarında, Amcam, Dayım bize bunları derdi, bunları anlatırdı deyip, onlarda bizi anlatırlar, kim bilir...

Aslında bende yeğen çok isimlerini yazsam uzun sürer, sekiz tane yeğen var. Hepsiyle bayramlaşıyoruz, kundaktakine kadar, o kadar çok harçlık veriyorum ki, bazen diyorum, bu sene farklı bir şey yapalım, siz bana harçlık verin diyesim geliyor ama verecekleri cevap belli, Hayır, bayram harçlıklarını büyükler verir derler kesin. Biri bir şekilde başlıyor, Amca, dayı bayramın mübarek olsun sözüyle İlk adım atılıyor bir şekilde..

Ben yine bu bayram Annemin mezarına gideceğim ve Annemin mezarı başında, bayramın mübarek olsun Anne diyeceğim. O yüzden eski bayramları özlüyorum, Annemle geçirdigim bayramlara, tekrar o günlere geri dönmek isterdim. Anne bayramın mübarek olsun, mekanın cennet olsun....

O yüzden siz, siz olun ailenizle birlikte bu bayramların kıymetini bilin, ben beceremiyorum kutlamayı ama siz bu bayramları, en güzel şekilde, sağlıklı, huzurlu mutlu bir şekilde kutlayın. Bayramınız mübarek olsun.....

 

UZAKTAN SEVİYORUM SENİ

 Konuşmadan, sadece bakarak sever mi insan.

Sesini duymak için kulak misafiri olur mu insan.

Sırf gözlerine bakmak için, karşına geçmek için bahane bulur mu insan.
Her gün, her saat bunları senin için yapmaya çalışan bir insan.
Uzaktan sevmeyi başarmış bir insan,
Maalesef uzaktan seviyorum seni.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Kalbimi kırmana rağmen,
Beni arada yok saymana rağmen.
Görmezden gelmene rağmen.
Beni kendine yakıştırmamana rağmen.
Uzaktan sevmeyi başarmış bir insan.
Maalesef uzaktan seviyorum seni.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Kalbim hep seni istiyor.
Aklım durmadan seni düşünmek istiyor.
Gözlerim hep seni görmek istiyor.
Yüreğimden geçen sözleri dilim sana söylemek istiyor.
Ellerim, ellerini tutmak istiyor.
Uzaktan sevmeyi başarmış bir insan.
Maalesef uzaktan seviyorum seni.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Rüyalarda değil,
Dualarda değil,
Hayallerde değil,
Seni başkasının yanında hiç değil,
Her gördüğüm kişiyi sana benzetmek değil,
Uzaktan sevmeyi başarmış bir insan.
Maalesef uzaktan seviyorum seni.

OTOBÜSTEKİ KIZ

- Siz hiç Lal oldunuz mu? Aslında beni tanıyan bilenler bilir, ne kadar çok konuşmayı sevdiğimi,susturamazlar,kolay,kolay,hani derler ya, üç lira ver konuş, beş lira ver susuturamazsın diye, işte o söz benim için söylenmiş diyebilirim. Taki o güne kadar, otosbüsteki kızı görünce Lal oluyorum. Otobüsteki kız dememin sebebi, en yakın şekilde görüp, konuşabileceğimi düşündüğüm yer diye bilirim, onun dışında zor zaten. Bazen otobüs dolu olur, binerken gözlerim onu arar, acaba binmişmi diye, gördüğümde uzaktanda olsa, gözlerimi kapatıp açarak, kafayı hafif aşağıya eğerek, bir şekilde kendimce selam göndermeye çalışıyorum. Denk gelir, günaydın, iyi akşamlar deme imkanı bulursam ve aynı şekilde karşılığını alırsam, o gün kendimi onunla konuşmuş sayıyorum, onun sesini üç saniyede olsa duymak bana iyi geliyor. Her gün durakta beklerken,her binişimde acaba bugün denk geleceğizmi diye içimden geçiyorum. Otobüse bindiğimde, eğer otobüsteki kızla denk gelemediysek, ne o yol bitiyor, nede modum iyi oluyor, çünkü onu görmem yetiyor, kimi zaman hayal kuruyorum, şunları derim, o bana şöyle cevap verir deyip bir şekilde senaryo kuruyorum kafamda, kimi zaman onu koruyan bir kahraman,kimi zamanda yağmur yağdığında, şemsiyesi olmasın,ben şemsiyemi veriyim, centilmenlik yapıp,bir şekilde nasıl sohbeti, muhabbeti ilerletebilirim düşüncesi doğuyor, kötü tarafıda oluyormu? hep mi iyi şekilde ilerliyor derseniz, tabiki de, beni üzen durumlarda oluyor, bir gün önce , otobüste merhaba dediyse, ertesi gün veya diğer günler, ne selam alıyor, nede benim için uzun olan, günaydın, merhaba, nasılsın gibi sözlerden mahrum ediyor, yada bazen görmemezlikten gelince, acaba ne yapmış olabilirim diye düşünüyorum ama anlamsız bir şekilde bazen geri eski moda döndüğünde, biri gitti, arayımı buldu diyeceğim, benden başka bilen yok, İmkansız olduğunu biliyorum, daha doğrusu olmayacağını biliyorum ama nedense her gördüğüm,daha doğrusu onu andıran kişileri gördüğümde ilk başta o sanıyorum, her gözümü kapattığımda, o aklıma, hayalime geliyor, aslında her yerde o  varmış gibi her seferinde onu görme hissi oluşuyor, otobüsteki kızın size kaç tane farklı montu var sayabilirim, her detayını,her değişik giydiginden tutun, eğer ayakkabısı yeniyse, yeni ayakkabı almış diye kendime söylüyorum. Bazen bazı şeyleri kabullenmek gerekir, o yüzden ben bu kadar, Hoşçakal otobüsteki kız....!!!!

 

19.02.2012 - 19.02.2024 ANNEMSİZ GEÇEN 12 YIL

19 Şubat 2012 … Arkadaşım, sırdaşım, dostum ama en önemlisi Annem.Tam on iki yıl oldu Annem gideli. Hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ne çabuk geçti zaman diyorlar.Bana sorarsanız daha dün gibi. Hiç vakit geçmedi. Aralarda kabul ediyorum, Annemin gittiğini, aralarda ise, işten eve geldiğimde, kapıyı çaldığımda, kapıyı Annem açacak gibi hissediyorum yada telefonla aramak istiyorum, Annem eksik bir şey var mı? Gelirken ne alıyım diye sormak isterken, birden o anki yokluğunun hissini tarif bile edemem...Yanlızlık tuhaf bir duygu. Yalnız kalmış sizi koruyan birinin olmadığını bilmek… Ölümün olduğunu ve bir gün herkesin öleceğini bilen ben, asla bu duyguyu Anneme yakıştıramıyorum.Bugün Annemsiz tam 12 sene... O günün Her anı hala aklımda ve gözümün önünden gitmiyor. Hastanedeki günlerimiz, evdeki günlerimiz, ambulansla hastaneye gidişimiz, doktorların Annemin yanına girişinden tutun,benim duymayı en son isteyeceğim, o sözü söylemeleri, morgun önünde bekleyişim, on iki sene önce de, hava yine aynı böyleydi, soğuk ve bulutlu, insan en kötü gününü nasıl unutabilir ki ... 19 Şubat 2012 ' den bu yana bir yanım, hep yarım, Annem Mekanın Cennet Olsun....

 

ABLAMIN DOĞUM GÜNÜ

 (S)erap ablamın doğdu gündür bugün,

(E)kim ayının başında başlar kutlamalar,

(R)esimler paylaşılır, sözler yazılır, hediyeler alınır, o gün.

(A)blam her yaşında, bir önceki yaşından daha mutlu, daha sağlıklı,daha huzurlu bir hayatın olsun.

(P)elerinsiz, kanatsız, bize kol kanat olan ablama, aklıma İlk gelen, bana ilkokulda ezberlettigi şiiri hediye edeceğim.

"Şiirin aslı"

Şu sarı boyalı ev varya bizim ev,

Annem, Babam, Kardeşlerim,

Biz onu severiz, oda bizi sever,

Bunca yağmura,karasoğuğa, 

Çoktan bizi bırakıp giderdi.

&&&&&&&&&&&&&&&&&_

"Şiirin değiştirilmiş hali"

Şu sarı saçlı kız varya,melek gibi olan işte o benim ablam,

Annem Babam Kardeşlerim,

Biz onu severiz oda bizi sever,

Bunca badireye, bunca olaylara rağmen.

Çoktan başkası olsa bizi bırakıp giderdi, her zaman bizim yanımızdadır, benim melek ablam.

33 yıl önce ezberlettigin şiir, başka şiir ezberletmediğin için, başka şiir bilmediğim için, sana tek bildiğim şeyi söyleyeceğim, doğum günün kutlu olsun, hep mutlu ol, ablaların bir tanesi. 🥳🎂🎉

ANNELER GÜNÜ

 Bugün ANNELER GÜNÜ ve Annemsiz bir ANNELER GÜNÜ daha geldi, ateş düştüğü yeri yakıyor ve beni bu acıyı çekenler daha iyi anlar.

Sizin hiç Anneniz öldü mü? Sizin hiç Annenizi buz gibi bir morga koydular mı? Soğuktan yapışan saçlarını, canı yanar korkusundan anlından alamadığınız oldu mu? Onu son kez öptüğünüzü ve bir daha asla öpemiyeceğinizi, göremiyeceğinizi bilmenin verdiği o çaresizliği yaşadınız mı? O güzel merhametli kalbinin artık atamayacağı gerçeği yüzünüze çarptımı? Bugün ANNELER GÜNÜ ve Anneniz yoksa, Anneler günü olmuyor, mesala, sabah kahvaltıları, akşam yemekleri olmuyor, yemeden, içmeden kesiliyorsunuz, sonra bir zaman geliyor yiyorsunuz ama hiç bir tat almadan yemek zorunda kalıyorsunuz, günler akıp gidiyor, aylar hatta yıllar akıp gidiyor ama sizin aklınız sadece Annenizin gittiği günde kalıyor, hep bir yanınız eksik oluyor, gülüşleriniz eksiliyor artık, mutluluğunuz kayboluyor, Anneniz yoksa, aslında sizde bir nevi ölüyorsunuz.

Ben her gün yada her hafta mezarının başına gidiyorum, mezarlığa giderken, ben mezarlığa gidiyorum demiyorum, ben Anneme gidiyorum diyorum, elimden hiç bir şey gelmiyor, acım hafiflemiyor, unutacaksınız geçecek diyenler hep yalan söylüyor o acı hep kalıyor, ilk günkü gibi, başın sağolsun ne kadar acımasız bir laf olduğunu o zaman anlıyorsunuz, ağlama diyenler oluyor, güçlü ol diyenler oluyor, onlar dedikçe ben susuyorum.

Bugün ANNELER GÜNÜ ve Annem yanımda olsaydı şunları söylerdim veya yanımdaymış gibi gidip ona şunları söylerdim deyip düşüncelere dalıyorum, bugün şu hediyeyi alırdım Anneme, Annem olsaydı şöyle gülerdi şu sözüme, Annem olsaydı şu sözüme kızardı diye hayaller kuruyorum sonrada duvardaki resmine, bakıyorum, bir söz var "Resim duvarda asılı ama çivinin acısı kalbimde diye " benim durumumda tamda öyle, duvarda resmi kalıyor ama çivisini kalbimde hissediyorum,.

Bugün ANNELER GÜNÜ beni duyduğunu gördüğünü biliyorum Annecim, seni çok seviyorum. Anneler günün kutlu olsun, benim güzel Annem, mekanın cennet olsun, dualarım hep seninle.

ANNEMSİZ GEÇEN 11 YIL

Hayatımın değiştiği daha doğrusu, bu şekilde yaşamayı benim seçmediğim, hayatın beni mecbur bıraktığı, adına yaşamak denirse yaşadığım bir hayat var.

Hayatımın anlamı olan ve bunu her 19 şubatta dile getirsem de, ben 11 yıldır ANNEMSİZ geçen her gün, bunu kendi kendime söylüyorum...

ANNEM gitti, ben bittim.

ANNEM gitti, ben istemediğim bir hayat seçtim.

ANNEM gitti, ben yarımı kaybettim.

ANNEM gitti ve ben .... bunun gibi yüzlerce şeyler söylüyorum, Bugün benim ANNEMSİZ geçen 11 yılım ve ben ANNEMİ çok özledim, bazen anlatmaya sözcükler yetmiyor, sadece şunu söyleyebilirim insanın ANNESİ gittiginde bir tarafı eksik oluyor ama yaşadığı hayat çok değişiyor, kimi zaman kendini sığıntı gibi hissediyorsun, kimi zamanda bir fazlalık, çünkü hayat çok acımasız habire tekmeliyor...

ANNEM sen üzülme oğlun alıştı, bugün tam 11 yıl oldu, ben 2012 deki yokluğunda ki hislerim neyse, yıl 2023 yokluğun ve özlemin her sene artıyor ve gözlerim kalbim hep seni arıyor ANNEM...

Mekanın cennet olsun benim güzel ANNEM.

Seni çok seven oğlun.....
 

TABİ Ki ABLAM 12 EKİM DOĞUM GÜNÜ

(S)aatlerdir çaktırmadan,sosyal medyada gelen mesajlara bakıp aradan iyilerini seçip watsapta yayınlıyan ABLAM.

(E)n güzel doğum günü mesajları için,kim ne yazıyor,kim ne düşünüyor,kim ne dileklerde bulunuyor,kimler arayacak,kimler ne hediye getirecek deyip,sonrada,hediyeye,pastaya gerek yok diyen ABLAM.

(R)ivayet bu ya,yıllar önce başlamış,bu doğum günü,kutlama yada kutlamaya gerek yok olayı,gelin size bunun başlangıcını anlatayım,duyduğum ve hatırladığım kadarıyla,kimden mi duydum,kim mi anlattı,tabiki ABLAM.

(A)ncak yıl olarak,oda bu olayın olduğu yılı hatırlamıyorum diyor,ben doğmadan önce yaşanmış diye düşünüyorum ama neyse sorun yıl değil zaten,arada anlatır bizi güldürür ABLAM.

(P)aramızın olmadığını bir dönemmiş,ha halen paramız yokda,o zamanlar dahada fakirmişiz diyor ama belkide para daha bulunmamışda olabilir,neyse konumuza dönelim,12 Ekim'de doğmuş ve her yıl doğum günü kutlaması yapılırmış,sonra hem gündüz,hem akşam evde doğum günü kutlanırmış,sonra gündüz kutlamaları azalmaya başlamış,dururmu, bizimkisi,sizmisiniz kutlamayan deyip,gündüz mahalleye gelen,eski ayakkabı verip,iğde, leplebi,keçiboynuzu satın aldığımız kişiye,sen git,evde sıfır terlikleri,ayakkabıları makasla kes,leblebiciye ver,sırf kendine gündüz doğum günü sürprizi yapmak için,tabi bizimkiler bu durumu fark ediyor ama kaç yıl sonra,her 12 Ekim'de ayakkabı ve terlikler kayboluyor,en iyisi diyorlar,bu bize pahalıya gelecek deyip tekrar günde iki kere kutlamaya başlıyorlar,her sene,sosyal medyaya bakıyorum,kimileri akşamdan süpriz yapıyor,kimi gündüz süpriz yapıp pasta kesiyor,herhalde bu hikayeyi herkese anlattı ABLAM.

(Yaşanmış bir olayı akrostiş olarak,yazmak istedim,aslında bizde hikâye bitmez,benim kafamın yarılması,elektrik çarpması,yeni taşındığımızda,eski mahalleye gitme operasyonumuz,say,say bitmez bu olaylarda daha ABLAM ilkokula gidiyordu,o yüzden her 12 Ekim'de iyisiyle,kötüsüyle bir çok anımız var ABLAM' la,daha çok anı biriktirmek için,her zaman mutlu,sağlıklı huzurlu nice mutlu yaşların olsun.Doğum günün kutlu olsun.Seneye 12 Ekim'de yeni bir hikaye ile görüşmek üzere,bu hikayenin kahramanı ve anlatanı,yaşayanı,kim mi?Tabiki ABLAM.   🎂🎉🥳😀

ANNEMSİZ GEÇEN ONUNCU YIL (19.02.2012-19.02.2022

Ben Annemi on yıl önce bugün kaybettim.

Ben annemi otuz yaşındayken kaybettim.

Annem, Elli yaşındaydı ve bir kanser savaşına yenildi. Annesizlik çok acı, bu acının tarifi imkansız.Yaşadığınız hayatın tüm dengesi değişiyor, her şey renkli iken, bir anda siyaha dönüyor. Sen yaşantına ne kadar renk katmaya kalksanda, yada renkli yaşıyor gibi gözüksende, kahkahalar atsanda, zaman, zaman, hatta gözlerinden ışıklar saçacak kadar mutlu olsanda, sonra yine hep siyaha dönüyor hayatın.

Her gülüşümde, yüreğimde bir hüzün saklı. Hatırlamak diye bir şey söz konusu değil, çünkü benim aklımda, kalbimde unutmak diye bir şey yok, kocaman bir Anne özleminin varlığıyla çarpıyor kalbim. Annemi çok özledim.

Tarif edilemeyecek kadar muhteşem olan hayallerim, yaşamak istediğim güzel günler, aklımda, kalbimde pırpır ediyordu, neşe dolu biriydim. Sonra Annemi kaybedeceğim gerçeğiyle yüzleştim. Sonrada, ben bu acının en katmerlisini yaşadım. Yeğenlerim var, bazen bir araya geldiğimizde, keşke Annemde görseydi onların bu halini diyorum, Görmeselerde, Annane, Babaanne deyip, yanına gittiğimizde sesleniyorlar, torunların seni biliyorlar Annem.

Keşke Annem olsaydı bu kadar zorlamazdı beni bu hayat, bende herkes gibi Annemin kıymetini çok daha iyi anladım. Annemi kaybettikten sonra, meğer Annemin, benim için ne çok şey yaptığını fark ettim.

Hayatımın geri kalanı, Anne merhametinden eksik olarak geçecek, yaşantımın, hayatımın bir köşesinde hep hüzün olacak.

Tüm Annesi olan sesleniyorum, itiraf etmeliyim ki sizi çok kıskanıyorum. Özellikle televizyonda, dışarıda, herhangi bir yerde yaşıyorum ben bunu, yanındaki kişiye Anne diye seslenenleri duyunca kıskanıyorum da, üzülüyorum da. Her daim Annenizin varlığına şükredin ve varlıklarının değerini bilin.

Bugün tam on yıl oldu, kimi tanıdıklar hatırlar o günleri, hastane bahçesinden, cenaze namazına, ordan mezarlığa, daha dün gibi diye konuşurlar ama bugün Annemiz geçen onuncu yıl...

Annem mekanın cennet olsun....

İNSAN KALBİYLE KONUŞUR MU ?

 

Ben kalbiyle konuşanlardanım, aslında kalbim, aklım yeri geldiğinde gözüm ve dilim dahi olaya karışıyor, genelde aşk ve sevgi gibi konularda...

Kalbimin şöyle bir sıkıntısı var, gidiyor olmayacak insanlara kendini kaptırıyor, ya yaş olarak küçük veya büyük birine yada kesin olmayacak birini buluyor bir şekilde. Aslında kalbimin sevgisine karşılık verecek olan kişi, bilmiyorum kim kalbime  girecekse, önce onu oradan çıkarıp tozunu alması lazım, örümcek ağı bağlamıştır kesin, boş kullana kullana, kullanılmayan bir eve yıllar sonra girilmesi gibi.

Kalbime kızıyorum bazen, ne bazeni devamlı kızıyorum, niye o kişiye gönlünü kaptırdın diye, kalbimde diyor ki, bana ne kızıyorsun, git konuş, belki kabul eder, karşılık verir aşkına, ama aklım nedense, yok diyor, dilim lal oluyor, Başka zaman çar, çar konuşan dilim, bazen sivri dile dönüşen dilim, onun karşısında tutuluyor. Hadi beni mahçup etme konuş desende, nafile gıkı çıkmıyor. Bazen birleşip gözümü suçladıklarıda oluyor, görmeseydi, bakmasaydı, farklı gözle desede gözde cevap veriyor kendince, ben görmesemde, kimi sese, kimi gösterilen ilgiye kendini kaptırıyor, deyip işin içinden sıyrılmaya çalışıyor.

Çok saçma belki ama bir filim izlersin, komedi, dram, aksiyon, konu farketmez, yada yolda gördüğün bir tabeladaki onun ismi, yada onun isminin söylendiği herhangi bir yerde hemen aklına, kalbine düşüyor.

Mesala Annesi çocuğuna, Zehra içeri gir diyor, yada bir dükkan tabelasında, Dilek market, Tuğba kuruyemiş yazar, çiçekçide gördüğün, Papatya, Gül, Fidan, Menekşe, ne gördüysen onun ismini anımsatan, hatta ve hatta lastiklere Hava basılır, yazısındaki, Hava yazısını bile eğer kişinin adı ise aklına geliyor.

Bir şarkıda Nur yüzlüm, bir replikte, Güneş gibisin gibi, sadece kalbindeki kişinin ismini görmen veya duyman yetiyor. Bahane bulup onunla ilgili hayaller kurmak için... Bu arada burda örneklerde hep farklı isimler belirttim bu yazıyı yazarken. Kalbim dedi onun ismini de yaz ama aklım izin vermedi. O yüzden burada farklı isimler kullandım. Kalp öyle birşey ki, yeter ki, sevsin, işine aklına sır ermiyor. Geçen bir filim izledim, orada erkek ölmek üzere ve son nefesini vermeden milyonlara sevdiğini kişiyi söylüyor, seni çok seviyorum diyor ve ölüyor, klasik filim repliği işte, şöyle bir düşündüm, ben olsam onun yerinde, ne yapardım dedim, ordan kalbim bir hışımla zıpladı, söyle, söyle ama aklım dedi ki, söyleme, sen zaten öleceksin, onun bir hayatı olacak, hayat ona devam edecek, vicdan azabı çekmez ama ileride başına kakış olmasın kızın  yada onu gören, farklı gözle bakmasın, boş ver deyip, son anda bile onu düşünüp söylemezdim. Bana soruyorlar sevgilin varmı? Bende diyorum ki, ben boşum ama kalbimi gösterip burası dolu diyorum. Sanki aldatacakmış gibi hissediyorum, eğer başka biriyle birlikte olursam. O yüzden insan kalbiyle konuşurmu demeyin, insan kalbiyle konuşur, bir şey verirken eli titrer, Amman titreme, beni rezil etme der. Onun karşısındayken veya onu düşünürken insan tüm benliğiyle bir toplantı yapıyor ister istemez...

ANNEMSİZ ANNELER GÜNÜ

Annemsiz geçen bir Anneler Günü daha geldi. İçimdeki boşluğu anlatmaya kelimeler, sözler yetmez. Allah'ın her günü, Annem, aklımda, kalbimde ama bugün daha farklı bir üzülüyorum. Aslında bu üzüntü duygusunun yoğunlaşmasını, önceden başlayan, Anneler Günü reklamları, haberleri, hediye önerileri derken, Anneler Gününün gelmesiyle, herkesin Annesine hediye alması, beraber fotoğraf çekilip paylaşması, ya insan bir fotoğraf karesini kıskanır mı? Kıskanıyor işte. Belki Annem yanımda olsaydı, bende çekilip paylaşacaktım ama bu konuda sözde empati yapabiliyorum sadece, duygularıma mani olamıyorum. Sekiz yıldır, her Anneler Gününde, hiç değilse Annemin Mezarına gidebiliyordum, bu dokuzuncu yıl öyle bir yıl oldu ki. Yasaklar bana bin kat zor geldi. Mezarının başına dahi gidememek, özellikle böyle bir günde, oturup çocuk gibi ağlayasım var. Annesizlik; yaşın kaç olursa olsun, insanın içini acıtan bir eksiklik. Belkide sadece Annesi olmayanların, beni anlayabileceği bir duygudur bilemiyorum. Bir kere Annenizi kaybettiniz mi, artık bambaşka bir hayatı yaşamaya başlıyorsunuz. Tüm hayatınız, düzeniniz, hatta en basiti, yattığınız yer, yemeniz, içmeniz, aklınıza daha önce gelen, o önemsiz gibi gördüğünüz bir çok özelliğiniz değişiyor, kendimden biliyorum. Yine mutlu olursunuz, yada mutluymuş gibi gözükürsünüz, o ayrı, yine yaşamaya devam edersiniz ama, Annesizliğin verdiği o eksiklik duygusu asla geçmez. Bugün Anneler Günü, o Annesiz geçen bir günün daha eksiliğini hissettiğim günlerden biri daha geldi. Bugün Annem, yanımda olamasada, bugün ben Annemin yanında olamasamda, aklımda, kalbimde, dualarımda hep Annemle, mekanın cennet olsun, benim güzel Annem. Anneler Günün Kutlu Olsun.

 

Ali Baba ve Kırk Haramiler Değiştirilmiş Hikayesi 3. Son Bölüm

Eskiden dizilerde daha önceki bölümlerden kesitler veriyorlardı hatırlatma olarak ama ben size, ilk, iki bölümü anlatmayacağım. Kalan yerden devam edeceğim.

Altınların olmadığını gören haramiler, gözünü bağlayıp gönderdikleri adamlarından konum gelmesini bekliyorlardı mağarada, gözü kapalı harami, kasım' ın evini bulup arkadaşlarına konum atıp arkadaşlarının yanına geri dönmüş, ama harami, şu anki konumu gönder yerine, mevcut konumu paylaşmış, konum tekrar mağarayı göstermiş. Baş harami buna çok sinirlenmiş, tekrar gözünü bağlayıp, bu sefer peşinden kendisi gitmiş. Kasım ve Ali Babanın evinin önüne gelmiş, etrafta araştırma yapmış, Kasım zengin olmasına rağmen, her iftar bedava diye oruç tutmadığı halde, iftar çadırına yemeğe gittiğini öğrenmiş. Bunu duyan baş harami, haramilerini küplere yerleştirip, filtre dağıtacam diye, küpleri iftar çadırlarının etrafına yerleştirmiş. İftar topu patlayınca çıkın diye talimat ve mesajla bildirim yapmış. Bu konuşmaya şahit olan Ali Babanın oğlu, izlediği filimlerden etkilenip, benim adım Ali Babanın oğlu, ben bu oyunu bozarım demiş...

Bu arada Ali Babada, evdekilere iftar için hazırlıklarının bitirmelerini söyleyip, iftar çadırının yolunu tutmaya başlamış. Ali Baba, Kasım, Haramilerin başı, yan yana oturmuşlar. İftar saatini bekliyorlarmış, Oradaki ihtiyarlardan biri, iftar saatine kadar sohbet konusu açmış ve bu sohbetten üçüde etkilenmiş, bu arada Ali Babanın oğlu, telefonundan, iftar topu sesi uygulaması indirip, erkenden küplerin yanında sesi açıp, sesi haramilerin duymasını sağlamış, top sesini duyan haramiler, küplerden çıkıp, iftar çadırının etrafını sarmışlar. Ama bir sorun vardı, top sesini duyan, tek haramiler değildi, çadırdakilerde duymuşlardı, top sesini duyan, erkenden orucu açmaya başlamış, ihtiyar durun daha var diye seslenmesine rağmen, çoğu insan erkenden açmıştı oruçlarını. Buna herkes çok sinirlendi, kim yaptı bunu deyip kaleyana geldiler, Ali Babanın oğlu, Haramileri gösterip, işte bunlar yaptı deyip, halkı haramilerin üstüne sürdü, haramiler ordan kaçmak zorunda kaldı. Baş harami, Ali Baba ve Kasım, ihtiyarın sohbetinden etkilendikleri için, baş harami artık haram iş yok demiş töbe etmiş. Ali baba ve Kasım aldıkları altınları ne yapalım derken, çadırdaki ihtiyar, siz bana verin ben hallederim demiş ve Kasım' dan tüm altınları alıp, geri kalan ömrünü, son nefesine kadar, mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşamış. Benim yazdığım son böyle, sizin gönlünüzden nasıl son geçiyorsa o şekilde olsun. The end, Yani, Son....

Ali Baba ve Kırk Haramiler Değiştirilmiş Hikaye 2. Bölüm

Ali Baba Kırk Haramilerin gittiğini görünce, mağaranın önüne gelip " Açıl Susam Açıl " demiş. Mağara Ali Babadan Hes Kodunu istemiş, Ali Baba Hes Kodunu söyledikten sonra, mağaranın kapısı açılmış, tam içeri girecekken, abisi Kasım, Ali Baba' yı görüp yanına gelmiş. Birde ne görsün, içeri altın dolu, hemen ordan Ali Babayı konuşturmadan, eşin seni yemeğe çağrıyor deyip göndermiş, Ali Baba arkasına bakarak giderken, abime kırk haramilerin mağarası olduğunu söylemeyi unuttum diye içinden geçirmiş, uzaklaşırken Kırk haramilerin sesini duyup saklanmış.

Kırk Haramiler mağaranın önüne gelip, " Açıl Susam Açıl " diye seslenmişler, mağara Hes Kodu sormuş yine, risksiz olmalarına rağmen, mağaranın kapısı açılmamış, Kırk Haramilerin hepsi tek, tek denemişler ama nafile yine açılmamış, çok kullanıcı girmesinden dolayı, mağara güvenlik uygulaması olan " ben robot değilim " uygulaması belirmiş, Haramiler şaşırmış, kendi aralarında, neden böyle oldu, hes kodunuda doğru söyledik, diye konuşurlarken, içlerinden biri, kesin içeride başka biri var adım kadar eminim demiş.

Haramiler kapıyı açıp içeri girdiklerinde, Kasım altınları çuvallara doldurmuş, kapının ağzına yığmış, elinde çuval olan yabancı biri var mağarada, hemen polis, help diye bağırmışlar ama alarm taktırmadıkları içinde içten içe pişman olmuşlar. Bu arada dışarıdaki tahmini tutan harami, ben demiştim deyip böbürlenmeye başlamış, onu kıskanan diğer harami, her şeyi sen biliyon zaten, yav he he deyip kıskandığını belli etmiş. Sonra diğer haramiler, etrafını çevirmişler, Haramilerin başı, adın ne senin demiş, Kekeleyerek ben  Kasım demiş, Ali Babanın abisi, Haramiler bunun üzerine hep bir ağızdan, asmak lazım, kesmek lazım, kasım'ı, kasım 'ı kesmek lazım diye bağırmaya başlamışlar. Tam Kasım'ın kelleyi kesecelerken, Kasım hapşurmuş, o an hepsi panik olmuş, covit olabilir diye düşünüp, Kasım' ı bırakıp mağaradan aşı vurulmaya gitmişler. Bunu fırsat bilen Kasım, altınları alıp ordan kaçmış.

Aşı vurulup gelen haramiler, bakıyorlar ki, mağara boş,hemen birinin gözünü bağlayıp, arkasından gönderip, mevcut konum atmasını söylediler...

2. Bölüm Sonu....

Ali Baba ve Kırk Haramiler Değiştirilmiş Hikayesin1. Bölüm

 Hepinizin bildiği yada duyduğu "Ali Baba ve Kırk Haramileri birde benden dinleyin...

Ali Baba bir gün, sosyal medyadan bulduğu, ikinci el kazan için, başka bir köye gidiyordu. Aslında abisi Kasım' da büyük bir kazan vardı ama yengesi devamlı bunlar kazanı istedikçe, altına, macundu, sakızdı, yapıştırıp durduğu için, kendisine hanımının baskı ile az kullanılmış, bir kazan almaya gidiyordu.

Sonra tepenin ardında kalabalık bir gurup sesi duydu, herhalde eylem var diye düşünürken, seslere kulak misafiri oldu, şaka, şaka resmen dinledi. Kırk Haramiler sohbet ediyorlardı, ellerinde çuval, çuval altınlar vardı. İçlerinden biri, abi bu kadar altını ne yapacağız, altın düşecek diyorlar, bitcoinmi çalsak derken, Haramilerin başı, oğlum sabah, sabah germeyin beni deyip susturdu.

Kırk haramiler mağaralarına geldi, ellerindeki altınları bırakmak için, Kırk Haramilerin başı, seslendi " Açıl Susam Açıl " diye ama mağara açılmadı, tekrar seslendi, " Açıl Susam Açıl " mağara güncellemeye geçmişti. Ardından mağaradan ses geldi, " Lütfen Hes Kodunu giriniz " diye bir uyarı sesi geldi, haramiler o ne diye kendi içlerinde mırıldanırken, içlerinden biri, gündemi takip ettiği için hemen cevap verdi, merak etmeyin, çok kolay alınıyor deyip, kendi Hes Kodunu söyledi ama bir sorun vardı,riskli durumdaydı ve mağara açılmadı, içerde o kadar altın var ne olacak şimdi diye sesler yükselmeye başladı.

Ali Baba bunun üzerine kendi Hes Koduna baktı durumu risksizdi. Kırk Haramilerin başı, hadi gidelim, hem test yaptıralım, hemde Hes Kodu alalım deyip, sosyal mesafeye uyarak şarkılarını söylerek ( Kırk haramiler, kırk haramiler asmak, kesmek kelle uçurmak...) ordan uzaklaştılar. Ali Baba' nın gözleri ışıl, ışıl oldu ve onların ordan uzaklaşmasını bekledi...

1. Bölüm Sonu

19.02.2012 - 19.02.2021 ANNEMSİZ GEÇEN TAM 9 YIL :(

Zamanı gördüğünüzde, size yıllar geçmiş üstünden gibi gelse de, ben halen o yıllardayım ve her yıl takvim yaprakları on dokuz şubatı gösterdiğinde, ben Annemsiz geçen bir yıl daha deyip, o yılı yaşamış saymıyorum. Daha önceleri böyle sorunlarım, problemlerim yoktu, Annemin yokluğuyla başladı...

Eski fotoğraflara baktım bugün, çocukluk dönemimdeki fotoğraflara, şöyle bir düşündüm, sokakta oynardım, bisiklete biner düşerdim, kavga eder, dayak yer, dayak atıp kaçardım, kimi zaman, kafam kanardı, her ne durumda olursam oluyum, Anne diye ağlayarak yanına kaçardım, kızışı, gülüşü, konuşması halen gözümün önünde, sesi halen kulağımda, ben Annem' e düşkün bir çocuktum, ana kuzusu tabiri var ya aynen öyle. Çocukluğumdan tut, gençliğimde, yaşım kaç olursa olsun, tam bir Anneciydim...

Aslında insanlara bakarsınız, benim dediğimi anlayacaksınız, yaşı kaç olursa olsun, herhangi bir olayda, eline iğnede batsa, herhangi bir acıya düştüğünde, aklındaki, ağzından çıkan ilk cümle Annesidir. Anne diye seslenir. Ben onu şuna yorumluyorum, insanların, kalbinin merhamet tarafı, iyilik tarafının ağır basması, Anne sevgisindendir...

Annem kansere yakalandığında, ilk bana söyledi ve ben aslında o gün, bugünleri yaşayacağımı tahmin etmemiştim, aklımın ucundan dahi geçmemişti, doktorlara danıştım, konuştum, bana her şey belli bir süre sonra bugünleri atlatacağız gibi gelmişti, dediler ameliyat olması gerekiyor, derken onu ameliyata, kemoterapiye, ışına, hep ben ikna ettim. O istemedi bunları, derken duymak istemediğim sözleri duymaya başladım doktorlardan, çünkü doktorlar artık umut yok demeye başladılar. Hatta hissetmişti galiba Annem, hastanede yatmak istemiyordu, oğlum eve götürün beni, ölürsem de, evimde ölüyüm demeye başladı, hastanede yatmak istemiyordu. Bilemedim ben, bir umut yaşar belki dedim, hatta doktorlara güvenen ben, bir ara doktorlar ne bilsin ki dedim, eve çıkardım ama belli bir süre sonra geri yatırdım hastaneye, bilmiyordum o günün bizim için son olacağını, hastanede yatmayı sevmiyordu ama yine kendimizi bir hastane odasında bulduk, elleri avucumun içinde, soğuya, soğuya gitti, gözlerimin önünde, hiç bir şey yapamadım, bir hastane odasında bırakıp gitti...

İnsan Annesinin ölmesini hiç ister mi? İnsan kabullenebilir mi? Annesinin ölmesini, ne vardı Annemi dinleseydim, hastaneye yatmak istemediğinde, tamam yatma deseydim, bu yüzden sevmiyorum hastaneleri...

Annemsiz geçen dokuz yıl, bu süre zarfında, İnsan en kolay kendini kandırıyor, sorduklarında, unuttum der, unutamaz, düşünmüyorum der, düşünür, acımıyor der, acır, hatta her aklına geldiğinde, düşündüğün de, her Anne sözünü duyduğunda, her türlü acıtır. Diyorlar ki, zaman her şeyin ilacı, bence zaman her şeyin ilacı değil katili, bunu bir mezara çiçek diktiğinde daha çok anlıyorsun...

Anne seni çok özledim, Anne diye seslenmeyi o kadar çok özledim ki, anlatmaya kelimeler, sözler yetmez, mekanın cennet olsun, benim güzel ANNEM....

YIL 2020 ANNEM' LE YILIN SON SELFİSİ ( ÖZ ÇEKİMİ)

YIL 2020 ANNEM' LE YILIN SON SELFİSİ

Bir yıl daha bitiyor, yılın bu son gününde her yıl olduğu gibi, her zaman aklımda, kalbimde olan Annem' le bitirmek istiyorum, her zaman ki gibi...

Bugün Annem' in yanında gittim ve Annemsiz geçen bir yıl daha bitiyor, dedim kendi, kendime. Şimdi herkes akşam yılbaşı kutlayacak, resimler çekilecek bunlar paylaşılacak. Bende isterdim, bugün güzel geçsin, akşam ailece eğlenelim, okey, tombala oynayalım, çayımızı demleyip, mısırımızı patlatıp, televizyon karşısında birlikte bir yılı daha geride bıraktık deyip, yeni yıl için güzel dileklerimizi dileyelim isterdim. Okey deyince aklıma geldi ve ufak bir tebessüm edesim geldi. Annem biz okey oynarken, hazırladığı yiyecek ve içeçekleri getirir bizi izlerdi. Ardından dedi ki! Bu iş böyle olmaz, bende öğrenecem dedi, siz oynuyorsunuz, hizmeti ben yapıyorum dedi, birazda siz yapın hizmeti ben oynayım dedi ve ardından, okey oynamayı öğrendi,  her yılbaşı mutfağa okey oymaya gittiğimizde, Annem ıstakayı almış bir köşede oturuyor, diğer üç kişi kim olur farketmez ama artık okeyde dördüncü hep Annem olmaya başlamıştı. Tabi ki, çaydı, kahveydi hizmetler bize kalmıştı. Aslında özlüyorum, o günleri, keşke olsaydıda, anılara güzel bir gün daha eklemiş olurdum.

Bu yıl aslında bir çok hayaller kurmuştum,daha önceki yıllar gibi, bunları Annem biliyor, ama her zaman ki gibi yine kalbimi olmayacak  kişilere kaptırdığım  için gerçekleştiremedim. Sonra bu düşünceler yerini, şu şekilde düşüncelere bıraktı, aslında pandemiden dolayı, ilk başlarda  Annem' e kavuşma ihtimalim var gibi gelmişti, ardından zaman geçtikçe, bu ihtimalin şimdi olmamasını istedim. Ölümden korktuğumdan dolayı değil, böyle düşünmeyin, zerre korkmuyorum ama bu hastalıktan vefat edenlerin, defin işlemlerini gördükten ve bildikten sonra vazgeçtim, beni Annem' in yanına defin etmeye bilirler diye düşündüm.

Bugün akşam Annesi ile  çekilmiş bir çok resim göreceğim, internetteki paylaşımlarda, kıskanarakta olsa beğeneceğim, bende resim çekilip paylaşmak isterdim, bunu ilk düşündüğümde, selfi ( özçekim ) yeni çıktığında özenmiştim. Yıl 2014 ve Annem' le o zaman ilk selfimi ( öz çekimi) çekmiştim. Kendisi ile değil ama mezar taşı ile çekilmiştim. Bu yılda Annem' le birlikte 2020’nin son selfisini (öz çekimini) çekildim maalesef yine taşıyla. Gece on ikiden sonra Annemsiz geçeçek dokuzuncu yıla giriyorum. Benim ne çektiğimi, benim gibi kayıpları olanlar anlar.

Umarım sizin için bu yıl, kayıpsız ve eksiksiz bir şekilde geçireceğiniz, huzurlu bir yıl olur. O yüzden size şimdiden mutlu yıllar diliyorum....

Hoş geldin

 

Bazen

 

Avuntu sözler

 

ANNESİZ ANNELER GÜNÜ

Bugün özel bir gün, ANNELER GÜNÜ, sensiz geçirdiğim, dokuzuncu ANNELER GÜNÜ... Bugün aslında çabukça bitsin istiyorum. Annesi olanlar, aldığı hediyeyi verdi veya verecek, O anın hatırası kalsın diye fotoğraf çekilecek, birbirlerine sarılmalarını, sosyal medyadan paylaşacak, uzaktaysa telefonla konuşulacak, hiç değilse sesini duyacak...
Benim için koca bir hiç bugün desemde, bana bir anlam vermiyor desemde, kendi kendime, içimdeki fırtınaları, ağlamaklı duygulara mani olamıyorum...
Bundan sekiz sene önce, her 14 şubatta, Sevgililer Gününü yalnız geçirirdim... Şimdide yalnız geçiriyorum ama sonra bunun yanına, eklenmesini istemediğim,
10 Mayıs ANNELER GÜNÜ eklendi. Artık yalnız geçirdiğim yılda iki tane tarihim oldu...
ANNE, beni duyduğunu ve beni gördüğüne, o kadar çok inanmak istiyorum ki, diğer insanlar gibi, seni arayamasamda, mesaj atamasamda, hediye gönderemezsemde, bu ANNELER GÜNÜNDE, mezarının başına gelemesemde, şu an gözlerimi kapattım ve eski ANNELER GÜNÜ kutladığımız günlerimizi düşünüyorum, bugün kabrine gelemesemde, umarım duyuyor ve görüyorsundur. Tüm kalbimle söylüyorum.
ANNE ANNELER GÜNÜN KUTLU OLSUN...

ANNE BU ÖLÜR MÜ HİÇ, ANNE SONUÇTA, BİLMİYORUM AMA YANİ YİNE DE ANNE BU GİTMEMELİ DEĞİL Mİ ?

Bundan 8 yıl önce, hastanede ANNEM' in doktoru yanıma gelip, ANNE nizin  3 gün ömrü kaldığı dediği gün, şu soruyu sorup durdum kendi kendime...
" ANNE bu ölür mü hiç, ANNE sonuçta, bilmiyorum ama yani yine de, ANNE bu ölmemeli değil mi ? " 
Kader mi? Hayat mı? Bir sınav mı ? Bu yaşadığım bilmiyorum ama hangisiyse yaşadığım, çok ağır oldu, anlatmaya kelimeler, sözler yetmez...
8 Yıl önce bugün, gözümün nuru, biricik ANNEMİ toprağa verdik. Çok zor alışılmıyor, o kadar çok uğraştım ki, iyileşsin diye ama olmadı beceremedim. Ne acısı geçiyor, nede alışabiliyorum. Yaşım 38 oldu, nerde görürsem inanın farketmiyor, Televizyonda, yolda, otobüste, yer önemli değil, bir çoçuğun ANNESİNE yada bir ANNE' nin çocuğuna seslenişini duyduğumda yada öpmesini, sarılmasını gördüğümde, kıskanacağım aklımın ucundan geçmezdi. Dualarımda, kendimden çok dilimde hep ANNEM...
" İnsanın ANNESİ ölür mü hiç, ölmemeli, ANNE bu ANNEEEE " 
ANNEMİN hastalığından dolayı bu dünyada gülmeyi nasip etmedi ama Allah'ım diğer dünyasını cennet bahçesi eylesin....

ÖMRÜN YARISI

Yaş otuz beş yolun yarısı şiirini okuyanda vardır, duyanda. Benim yaşım otuz yedi oldu ama ben o yolun yarısını, ömrümü, otuz yaşında kaybettim...
Annem gittiğinde otuz yaşındaydım ve benim ömrümün yarısı o zaman Annemle birlikte toprağın altına girdi. Diğer yarısıda eğer otuzsa, yirmi üç senem kaldı tamamlamama. Belki hayat kalan süre sana çok deyip kısaltacak. Üzülürmüyüm, yok, neden üzülüyüm ki, diğer yarıma daha erken kavuşacağım...
Diğer yarısını yaşamaya çalıştığım ömrümün yedi yılı, sayısı gibi yedi bitirdi beni. İnsanın bir tarafının eksik olması, onunla bir şekilde yaşamak zorunda olması kadar zor ve acı bir şey yok...
Gönül isterdiki, yaş otuz beş şiirinin doğru olmağını, otuz yaşımda değil. Daha uzun zaman sonra demek isterdim. Yaş otuz beş yolun yarısı değil, mesala yetmiş, yüz demek isterdim. Sen yanlış yazmışsın demeyi otuzumda demek istemezdim...
Ben şiirin yanlış olduğunu erken yaşımda farkettim, umarım sizler daha uzun yıllar sonra, benim demek istediğim yaşlarda dersiniz....

KIRMIZI BAŞLIKLI KIZIN HİKAYESİNİ BİRDE KURTTAN DİNLEYİN

Yıllardır anlatılan kırmızı başlıklı kız hikayesini birde kurdun ağzından dinleyin.
Sabah kalktım ve ormanda gezmeye çıktım, öğle oldu acıktım ama cepte bir kuruş yok, hava da çok sıcak, bir baktım elinde sepeti olan biri geliyor, hava sıcak üstünde pelerin var,kafasında kırmızı bir başlık, dedim kendi kendime bu havada bu ne ayak,sonra telefonu çaldı ve konuşmasına kulak misafiri oldum.
-Kırmızı başlıklı kız:Kanka Ananeme yemek yaptım götürüyorum.
Kankası: Sanamı kaldı, sen yaptıysan zaten, kadın fazla yaşamaz ( pis bir gülüş sesi)  işini çabuk bitir gel.
Sonra telefon kapandı. Dedim kendi kendime bu kız kadını öldürecek. Ananesini tanıyorum, çok iyi biri, hatta dedesi daha iyiydi ve beni çok severdi rahmetli hep yemek verirdi, kadında kocası öldükten sonra aklı gelip gidiyor yatakta devamlı yatan biri fazla ayağa kalkamaz, yediğim yemeklerin hatrına kadını kurtarıyım dedim ve ondan önce eve gittim ve ananeye durumu anlattım ve onu ordan götürecekken, kırmızı başlıklı kız beliri verdi, apar, topar ananeyi dolaba sakladım ve yerine ben geçtim...
Kırmızı başlıklı kız içeri girdi, anane, anane ben geldim, sana kendi ellerimle yemek hazırladım, bir havalı, bir havalı anlatamam, sanki dünyanın en iyi yemeğini yapmış gibi havalar, nimetle dalga geçilmez ama yemekte yemeğe benzese.
Kadın zehirlemesin diye, olmazsa mecburen ben yerim dedim.
Sonra yanıma geldi, Anane, anane senin gözlerin niye büyük.
Seni daha iyi görebilmek için dedim.
Ananene, anane senin kulakların niye bu kadar büyük.
Seni daha iyi duyabilmek için dedim.
Çocuk gibi soru sorup duruyor, içimden Allah bunun eşine sabır versin dedim, ne çok konuşuyor, yemeği bırakıp gitse dedim.
En son Anane, anane senin dişlerin neden bu kadar büyük demezmi.
Ulan dedim, seni bana sayıyla mı verdiler deyip kalktım yataktan. Hemen ananem nerde yedin değilmi onu diye iftira atmaya başladı. Kadın dolapta desem, yaptığı yemeği yedirip kadını öldürecek. Ben yine efendiliğimi bozmadım ve hanımefendi gidermisiniz burdan diye kibarca söyledim ama bastı yaygarayı..." İmdaaaat yardım edin kurt bana saldırıyor..."
Zaten ormandaki avcılar bahneye bakıyor, nerden geldiğini görmedim, zalım avcı evin içinde beliri verdi, dinleyip anlamadan bana ateş etmeye başladı, aklımda sepette, sepeti almaya çalıştım, o can havliyle ama avcı elimden alıp, kırmızı başlıklı kıza verdi. Sırf yaranmak için kırmızı başlıklı kıza beni harcamaya kalktı.
Anane dolaptan çıktı, dedim ben ananeye birşey yapmadım, isterseniz sorun anlatsın dedim ama kadının aklı yine gittiği için beni tanımadı, avcı silahı dayadı alnıma dedim öldüm ben, aklıma çocuklarım geldi, şansa silah tutukluk yaptı, bende camdan atlayıp ordan uzaklaştım, doğru eve gittim, çocuklar evde aç, yemek soruyorlar, onları gördüm ve sarıldım, onlara ben haram yemem, yedirmemde, sonraki günler duydum ki, kırmızı başlıklı kız, kendine göre sağda, solda bu hikayeyi farklı şekilde anlatmış, birde bu hikayeyi benden dinleyin, aklıma geldikçe o gün, gözümden yaşlar süzülüyor...

•                   The end - Yani - Son

- ANNELER GÜNÜ -
Bugün 12 Mayıs Pazar, Annesi yanında olanlar için güzel bir gün ama Annesi yanında olmayanlar için özlemin bin kat daha arttığı günlerden biri ve hatırlanılan anılar akla geliyor, benim genelde her gün aklımda, kalbimde olduğu için Annem, bugün size Annemin yokluğunu hissettiğim durumlardan birini anlatacağım...
Bugün pazar Anneler Günü ama ben pazar deyince, gün değil, her pazara gittiğim gün aklıma gelen bir hikayem var o geliyor, hikayemde şöyle başlıyor ;
Annem bir akrabamızın yanında refakatçi olarak hastanede yanında kalıyor, Babam işte, bizde ablam, kardeşlerim evde tek kalıyoruz. Ben o zaman daha ortaokulda falanım, mahalleyede sebze, meyve satmaya traktörle satıcılar geliyor, Ben erkeğim ya, motoru durdurdum, domates alacağız, dedim abi 4 kilo domates verirmisin, motorcu dayı domatesleri poşete doldururken, bir ses geldi üst komşumuzdan;
- Motorcu bak çocukların Anneleri yok başlarında, çürüğü, çarığı doldurma düzgünlerinden doldur dedi.
- Motorcu tamam abla dedi ama ben 4 kilo istedim adam poşeti fazlasıyla doldurdu, ardından kasaya ayırdığı ezik olan domatesleride başka bir poşete doldurdu ve bunlarlada melemen falan yaparsınız çocuklar deyip poşetleri verdi...
Adam komşumuz Anneleri başlarında yok dediğinde, bizi öksüz, yetim sandığı için domatesleri bol, bol verdi...
Şimdi her pazara alışveriş yapmaya gittiğimde aklıma bu hikaye geliyor, çünkü her aldığım ürünün içinden mutlaka, çürük, çarık çıkıyor, diyemiyorum abi, benim Annem yok düzgünlerinden verin diyemiyorum, Annem olsaydı, önce o pazarı, dört dolanır, hem hesaplısını, hem sağlamını, seçmece olanını bulur ve en iyilerini seçer ve bize yedirirdi.
Anne sen yoksun ve ben her pazara gittiğimde,   pazarcılar mutlaka bir, iki ezik, büzük, çürük, çarık koyuyorlar, ben pazara gitmeyi beceremiyorum, sırf bu durumu yaşayacamı bilmeme rağmen gidiyorum, çünkü seninle pazara gittiğimiz günleri hatırlıyorum, ürünleri alıp eve geldiğimde, bozuk ürünleri gördüğümde, bu hikaye aklıma geliyor, keşke yanımda olsaydın da, bu çürük, çarık sadece, komşumuzun Motorcu dayıya söylediği söz olarak kalsaydı, ben gerçeklerini görmeseydim.
Anneciğim seninle o kadar çok anılar, hikayeler, güzel günlerimiz var ki, her olayda, her sözde mutlaka birini hatırlıyorum, bugün Anneler Günü, Anneler günün kutlu olsun. Benim canım güzel Annem....

ZEHİR BİLE PARAYLA MUTLULUK BEDAVA OLUR MU?

Zehir bile parayla, mutluluk bedava olurmu? Aslında bir duvar yazısı veyada araba arkası yazısı olarak görmüşsünüzdür bu sözü ama bence doğru söylenmiş bir söz.
Herhangi bir zehir almaya kalktığınızda, fare zehrinden tutunda, kendizi zehirlediğiniz sigara, aklınıza gelecek her zehir parasıyla...
Diyeceksiniz ki!  Bir kişi geldi yanınıza, ağzından sizi üzecek sözler çıktı ve o kişi gidince diyorsunuz ki, aha geldi ağzındaki, dilindeki zehri kustu gitti, budamı paralı, evet size saçma gelecek belki ama o sözde paralı, söyleyen kişi için parasız olabilir mi ? sanmıyorum, onada kesin bir maliyeti vardır ama sözü duyan kişi, o zehrin etkisinden kurtulmak için veya panzehiri için para harcayacak, her zehir parayla, yapmak için bile harcanıyor....
Mutluluk bedava olurmu?  Bence olmaz, Hiç bir mutluluk bedava değildir. Yine diyeceksiniz ki!  Ben sevgilimle beraberim mutluyum, eşim yanımda mutluyum, çocuklarımla, ailemle birlikte mutluyum diyorsunuz, hemde bedava diye aklınızdan geçebilir ama cebinizde paranız yoksa mutlu olamazsınız, Sağlığım yerinde mutluyum mu diyorsunuz, oda paralı, sağlıklı olmanız için, yeme, içme, giyinme, hepsi para, demek ki, buda paralı, huzurum yerinde mutluyum, paranız yoksa huzurunuzda yoktur zaten,  peki mutluluk nasıl bedava olacak, zengin olursam ,mutlu olurum mu diyorsun, zenginlikte parayla. Ölürsem bedavadan mutlu olurum diyorsanız da, ölmek bile parayla, hadi o kısmı es geçelim, diyorsan ki, arkadaş ben sevabıma güveniyorum :)))))  diyecek bir şey bulamıyorum....

• Arkadaş " Zehir bile parayla, mutluluk bedava olur mu? " sözüne katılıyorum ve yazınca mutlu oluyorum, yazarken bedavadan gülüyüm diyorum ama bu yazıyı yazıp, paylaşmak bile parayla....

#ANNEMSİZ GEÇEN 7 YIL (19.02.2012)

ANNEMSİZ geçen bir yıl ve yine ANNE özlemi çekeceğim yılların sayısı hep artırıyor. Bugün 19 şubat ve 2012 yılından, 2019 yılına geldik ama kimilerine göre aradaki süre uzun olabilir, bana göre dün gibi geliyor, ben her şubat ayında gözlerim dolu, dolu, kalbimdeki boşluğu ve içimdeki acıyı daha çok hissediyorum.
Resimlere bakıyorum, aslında bakmama gerek yok, çünkü hepsi aklımda ve gözümü kapadığımda görüyorum, dönüyorum o günlere.
İlk ayrıldığımız gün hastane odasından tutunda, defnedilği gün hepsi, yıllar geçsede, evden ANNEMİN yanına giderken yollar değişti, mahallelerin şekli değişti, ANNEMİN toprağının üstündeki çiçeklerden tutunda, çevresi bile değişti, kimi zaman üstünü kar kapattı, kimi zamanda üstündeki çiçeklerin, şekli, adı değişti, benim bile şeklim değişti ama değişmeyen tek şey, benim ANNEMİ özlüyor olmam, yokluğunu ilk günkü gibi hissediyor, çektiğim acıyı tarif edemesemde size, ilk günkü gibi acı çekiyorum.
ANNEMİN yanına her gittiğimde, kışın o soğuklarda yanında üşümüyorum, hatırlıyorumda ANNEMLE çay içtiğimiz günleri, nerden bile bilirdim son çayımızı içtiğimizi, bana diyorlar ANNE, doktorlardan tutta, çevremdeki insanlar neden bu kadar çay tüketiyorsun diye, seninle içtiğim çayın tadını alamıyorum, o tat olmaz biliyorum ama seninle içtiğimiz son çayın tadını almak için gözlerim kapatıp öyle yudum alıyorum. ANNEMDEN kalan ne varsa saklıyorum, kiminde ismi yazıyor diye, kiminde ANNEMİN kokusu sinmiştir diye.
Bugün tam 7 yıl oldu, aslında bugünün bir anlamıda var, bugünden sonra ölsem bile umurumda değil artık, çünkü ANNEMİN yanına defnedilebilmem için 7 yıl geçmesi lazımmış, hiç değilse artık biliyorum öldüğümde ANNEMDEN uzaklaşmıyacağımı...
ANNE ben seni çok özledim, MEKANIN CENNET OLSUN...

BUGÜN GÜNLERDEN NE BİLMİYORUM?

BUGÜN GÜNLERDEN NE BİLMİYORUM?
Bugün rüyamda ANNEMİ gördüm, hastaneye yatacağım diyordu, bende ne olur yatma diye yalvarıyordum ve ağlıyorum hıçkıra, hıçkıra...
Çünkü biliyordum ki, yattığında bir daha kalkamayacaktı. Bir hastane lafı, insanı bu kadarmı korkutur, o korkuyu anlatmaya kelimeler yetmez.
İnsanın korktuğunun başına gelmesi kadarda kötü bir şey olamaz. Kendimi ANNEMİN mezarınınn başında buluyorum ve içimi döküyorum, aklımda kalan sözlerim şöyle başlıyor. 
Bugün günlerden ne bilmiyorum, zaman o kadar boş geçiyor ki, saati bırak, saniye bile geçmiyor, halbuki taşında yazan tarih, altı yıl oldu desede, benim için zaman durdu...
ANNE bana neden neşeli olduğumu soruyorlar ve ardından bana hiç bir şeyin beni üzemeyeceğini söylüyorlar,  bu doğrumu ? Aslında bilmiyorlar ki...
           Ben bir kez üzüldüm.
          Ben bir kez ağladım. 
         Benim bir kez dünyam yıkıldı.
        Oda senin yokluğunda ANNEM.
Bu saatten sonra kim senin kadar üzebilir ? Kimse üzemez beni, senin beni üzdüğün kadar. Arada gülüyorum ANNEM, her gülüşümde bir göz yaşım, dökülecekmiş gibi gülüyorum. Bugün günlerden ne bilmiyorum ama yokluğun içimde bir acı, işte onu biliyorum ...

#ANNEMSİZ BİR #BAYRAM DAHA

- #ANNEMSİZ BİR #BAYRAM DAHA -
Hergün uyandığımda aynı duyguları yaşıyorum ama bayram günleri, biraz daha ağır duygularla uyanıyorum. Annemin özlemi bayramlarda dahada çok yakıyor canımı. Bunu yaşayarak öğrendim maalesef. Annesiz geçen kaçıncı bayramım. Her bayram eski günler aklıma geliyor, sabah gözümü açar açmaz, bayram namazına gidiyordum, camiden gelince bayramlaşır, kahvaltı ederdik hep beraber, sonra hemen zaman hızlı geçsin isterdim, çünkü yaprak sarması tenceresinin başına geçmek için, kaç senedir o kadar güzel sarma yiyemedim. Ben o bayram günlerindeki sevincini unutamıyorum, o kimselerde bulamadığım kokusunu, o güzel ellerini, bize devamlı bişiler yedirme çabasını özledim. İçimde çok büyük acılar birikti. Şimdi gidiyoruz ev boş, camda kimse yok, mutfak boş, yattığı yatağı boş, kokusu yok, dolapta kıyafetleri yok, terliği duruyo, dolapların içinde ilaçları yok, iyi bayramlar dileyip, elini öpeceğim, oğlum sanada iyi bayramlar diyen annem yok. Koca ev bomboş geliyor, çünkü içinde annem yok.
Bayramlardan, anneler gününden nefret eder hale geldim, Annemsiz bir bayram daha geldi, yinede sen yanımdaymışsın gibi, sabah camiden eve gelince, bayramını kutlayacağım,
 " Anneciğim bayramın mübarek olsun "

OKURSUN DİYE YAZMIYORUM, DOKUNSUN DİYE YAZIYORUM

Zaman dilimi olarak pek hatırlamıyorum ama yıllardır yazıyorum, kimi zaman, söylediğin sözlerden skeç, şiir, söz, yazı yazdım, kimi zamanda kendi duygularımı, söylemek istediklerimi söylemek için yazdım, konuşmadım, çünkü sebepler çok olabilir, belkide kolayıma geldiği için yazdım, belkide anlatmak istediğim şeyleri okurda anlarsın diye yazdım.
Tabi bu bende alışkanlık haline geldi, kimi sevsem, kime kızsam, kimin için ne hissetsem yazar oldum ama yıllardır yinede aklıma geldikçe demeyim, çünkü aklımdan çıkmıyorsun, çıkarmak istesemde buna kalbim izin vermiyor, o yüzden bugünde senin için yazıyorum.
Gözlerimi kapadığımda, bir film izlerken, bir yerden geçerken, mutlaka seni bana hatırlatacak, iyi, kötü anılar canlanıyor ve aklımdan geçiriyorum seni ister istemez, gün içinde ne kadar kulağın çınlıyor bilmiyorum ama bunların çoğu bana ait, şu an sabah olmak üzere ve ben yine seni düşünüyorum, bazen diyorum bu kadar sevilmeyi hak ediyormu diye, bazende keşke daha önce tanısaymışım diyorum, çok canım sıkılırsada kendimi avutmak için, keşke hiç tanımasaydım dediğim oluyor arasıra, aslında beni sevmeni özlemedim, sevsen bırakmazdın, sadece seninle sabahlara kadar ettiğimiz sohbetleri özledim, sana ihtiyacım olduğu anlar oluyor çoğunlukla bir an herşeyi unutup yakıyım gemileri diyorum, senin tepkin kesin canımı acıtır biliyorum o yüzden geri vazgeçiyorum. 
Bu yazdıklarımı sana yetiştirirlermi, yada sen merak edip bakarmısın inan bilmiyorum, ben artık yazdıklarımı " OKURSUN DİYE YAZMIYORUM, DOKUNSUN DİYE YAZIYORUM " 

#ANNEMSİZ GEÇEN 6. YIL

Yıllar geçsede yokluğuna alışamadım be Annem.
Bugün tam altı yıl oldu ama içimdeki acı ilk günkü gibi be Annem.
Aklımda, kalbimde seni düşünmediğim bir an bile yok be Annem.
Sen gittikten sonra hayatta acımadı tüm düzenim değişti be Annem.
Sen olsan böylemi olurduk be Annem.
Oğlun aslında dışardan bakınca dayanıklı gibi gözüksede içi acıyor be Annem.
Aslında bunları bildiğini biliyorum, beni izliyorsun oradan değilmi be Annem.
Mezarının başında ağladığım için, seni üzdüğüm için özür dilerim be Annem.
Albümleri karıştırdım, küçüklüğümdeki resimleri buldum be Annem.
Keşke o günlere geri dönebilsek be Annem.
Doğduğum andan itibaren hep sorunluymuşum be Annem.
Hastanelerde yatmışım, ölür bu demişler, yinede beni bırakmamışsın be Annem.
Sen benim yaşamamı sağladın ama ben senin yaşamanı sağlayamadım be Annem.
O günde, bugünde söylediğim ve hep söyleyeceğim bir söz "affet beni"be Annem.
Kurtaramadım, keşke benim ömrümden sana verebilseydim be Annem.
Annem sensiz günlerim kötü geçsede, sen bana bakma, rahat uyu be Annem.
Oğlun sana kavuşacağı günü iple çekiyor be Annem.
Sana anlatacak o kadar çok şey biriktiki be Annem .
Buluştuğumuz zaman usanmadan sana hepsini anlatacağım be Annem.
Yazacak bile o kadar çok şey varki be Annem .
Bugün altı yıl oldu seni çok seviyorum ve özledim seni be Annem.
Mekanın cennet olsun, nur içinde yat benim güzel canım Annem...

#UYUYANGÜZEL

Herkesin bildiği uyuyan güzel masalını birde benden dinleyin derim. Çünkü günümüzde tevekkülü yetip bu masalı bilen kişilerin uygulamaya çalıştıkları yöntem haline gelmeye başladı, masalımızın kahramanı, Binnoş isimli evlenmek isteyen bir kızın yaşadığı olaydan esinlenerek yazılmıştır.
Yetmişli yılların başlarında doğan Binnoş büyüdükçe güzelliği dillere destan hale gelmiş ama kariyer hedefleyen Binnoş kendini hep mesleğine verip gelen taliplere hep yok çekmiş ama otuz beşinden sonra bu teklifler yavaş, yavaş kesilmeye başlamış, kariyerinde üst seviyeye gelen Binnoş evlenip erkek çocuk sahibi olmak istiyormuş ama artık bu düşünceye sahip olduğunda yaşı kırkı geçmişti, ne yapsam diye düşünürken, uyuyan güzel masalı aklına gelmiş ve zaten bende uymayı seviyorum, yıllardır en iyi yaptığım şey uymak, zorlanmamda deyip, 2017 yılbaşı kutlaması yapıldığı gün, gece onbir' de odasına giriyor ve odayı tozlu bir hale getirip yatağına yatıyor, yatmadan önce ona ilgi duyan mutluya haber gönderiyor arkadaşıyla, Binnoş yıllardır uyuyor kimse uyandıramıyor yanına gitsende birde sen denesen, belki senin geldiğini hissedip uyanır deyip mutluyu, Binnoşa gönderiyor.
2018 ' in ilk gecesi saat onikinden sonra binnoşun odasına giren mutlu bir bakıyor gerçekten Binnoş uyuyor, sesleniyor, eliyle dürtüyor, ses yok, ne yapsa, ne etse uyandıramıyor, binnoşun istediği uyandırılma biçimi öyle değildi, odada ne yapacağını düşünen mutlu, uyuyan güzel masalındaki prens gibi öpsem mi acaba uyanırmı diye sesli, sesli düşünürken Binnoş heyecanlanmıştı tam öpecekken mutlunun cebine mesaj sesi geliyor, telefonu eline alan mutlu mesaj okurken, sosyal medyaya göz atmış, birde ne görsün, Binnoş 16 dakika önce çevrim içiymiş, bizimi yiyo lan deyip sinirlenmiş hemen uyuyan güzel binnoşu uyandırıp bunun hesabını sormaya başlamış.
Hani sen yıllardır uyuyordun benimi kandırıyorsun demiş. Binnoş yok canım ne kandırması, vallaha bak yıllardır uyuyorum istersen açıklayabilirim demiş, Benim yattığımda yıl ikibin onyediydi şimdi uyandığımda yıl 2018 yani bir yıldır uyuyorum bunda yalan yok demiş.
-Bu masal iki sonla bitiyor -
1) Bu duruma sinirlenen mutlu odadan çıkıp gitmiş ve Binnoş artık sosyal medya kullanmamak için yemin edip uyumaya devam etmiş.
2) Mutluya binnoşun anlattığı durum mantıklı geliyor ve binnoşla, mutlu bir ömür boyu mutlu yaşamışlar.
*Gönlünüz hangi sonla bitmesini istiyorsa onu seçin.
-THE END YANİ SON -

#13 #ADIM

                                 #13ADIM 
Sevdiği kişilere ulaşmak için kimi zaman insanlar, yıllar bekliyor, kimileri aylar, günler, saatler geçmesini bekliyor ama benim gibi adım sayan yoktur varsada nadirdir. Topu, topu 13 adım atmam gerekiyor. 
Gel gör ki sayı olarak az görülsede o 13 adım, kolay, kolay atılamıyor. Her bir adım için değişik bahaneler bulup o sayıyı tamamlamak zorunda kalıyorum. Gözle bakıldığında aradaki mesafe kısa gözüksede öyle bir hal alıyor ki, ona bakarken, o kadar yakın değil, sanki bir  tepenin başında durup, uzaktan şehri, izleyip, o şehrin ışıkları küçük, küçük gözükür ya, insanın gözüne aynı öyle görüyorum, o kadar uzak geliyor bazen. Adımları atıp yanına gidebilsemde, attığım adımların saniyesi kadar dahi kalamıyorum yanında, sadece susup bakıyorum. 
Belkide uğursuzluk kabul edilen, 13 sayısının uğursuz olduğu doğrudur. Aradaki mesafe 13 adım olduğu için kavuşamamız normaldir. Diyeceksiniz ki, bunlar hurafe, öyleyse adımları arttır veya azalt niye uğraşıyorsun diyebilirsiniz, bende biliyorum tabiki 13 sayısının uğursuz olmadığına ama işte bir bahane lazım banada, aradaki adım sayısı düşsede hiç bir şey olmayacak zaten olmuyorda,  o yüzden sadece benim sevdiğim kişiye ulaşmam için 13 adım atmam gerekiyor onu bilip adımlarımı sayıyorum. O 13 adım atamadığımdaki durumum hiç iyi değil ama bir bahane bulup 13 adımı attığım zaman ki, yüzümdeki tebessümü anlatamam size...  

İNSAN KALBİYLE KONUŞURMU?

- İNSAN KALBİYLE KONUŞURMU? -
Kiminize göre saçma gelebilir ama ben kalbimle konuşuyorum, aslında kalbimden şikayetçiyim, çünkü nerde olmayacak kişi var kendini ona kaptırıyor. Israrlarıma rağmen, dil dökmeme rağmen vazgeçiremiyorum. Kimi zaman diyorum ki, bak sen buna kendini kaptırdın ama bunun bana göre yaşı küçük, durumu uygun değil, yaşca büyük olmaz, huyu kötü, iyice canını yakar deyip, her sevdiğine bu yaşıma kadar hep birşeyler söyledim ama biraz üstüne gidince kendini kasıp tüm vücudun canına okuyor.
Ha şunuda çok rahatlıkla söyleyebilirim, hani bir söz var hepinizin bildiği ve duyduğu " Yiğidi öv, hakkını yeme " diye. Kalbim diye söylemiyorum, yeter ki biri için birşeyler hissetsin, her ne olursa olsun, ne durum olursa olsun, ondan vazgeçmiyor kolay, kolay. Olmayacağını bilsede bir ümit belki olur diye sonuna kadar bekliyor. "Sevdim mi adam gibi seviyor" sözünü hak ediyor. 
Diyorum ki, biraz ayran gönüllü ol, git başka kalplere kon, o olmasa, öbürüne geç ama hangimiz şansızız bilmiyorum, olmayacak insanları gidip buluyor. Bazen öyle bir hal oluyor ki, son rahteye geliyor ve beyin ve dil yardımıyla düşünceler söz olarak yansıyor ister istemez,  bak "sütten ağzın yandı, bari yoğurdu üfleyerek ye" bundan sonrakilerde acı çekme desekte, yanlış kişiyi sevmeyi, yinede ne yapıp, ne edip beceriyor. 
Artık kalbimle uğraşmaktan, diğer bölgelerimle ilgilenemez oldum, adam akıllı bir hastaneye dahi gidemiyorum, gitsem rapor alıp bahane edeceğim, evde durup     " Gözden uzak olan gönüldende ırak olur" deyip uzanıp dinlenmek istiyorum ama ne mümkün bluetooth misali yakın olmak için konduğu kalbe buna izin vermiyor. Aslında gittiğimizdede yanına yaptığı bir bokta yok, yapmaya çalıştığı tek şey onuda tek başına beceremiyor, kalp, gözü ikna ediyor, sadece konduğu kişinin gözlerinin içine bakarak, kalbe hislerini belli etmeye çalışıyor. Dilde, bende bu duruma sessiz kalıyoruz, çünkü konuşsamda, anlatmaya çalışsamda, sevdiğimi söylesemde, olmayacak biliyorum, o yüzden de susuyoruz. 
İnsan kalbiyle konuşurmu demeyin, yoktan, anlamayan bir kalbi varsa insanın, konuşmaktan başka çare kalmıyor. Biz bir takımız ama isim vermeden söylüyorum bazıları ayrı takılıyor... 

-AŞK ACISININ TEDAVİSİNİ BİLEN VARMI? -

Bir yazı okumuştum, paragrafın birinde şöyle bir söz yazıyordu. 
"Hiç bir hastane, aşk acısına rapor vermiyor, Sevgilisinden ayrılmış biri bir süre çalışamaz izni alabilmeli" 
Bu söze istinaden bende diyorum ki, bununla ilgili okullar açılmalı,bununla ilgili ilaçlar üretilmeli, bu iş için okullarda bölümler açılamıyorsa, tecrübeli insanlar aranmalı,bu işin çemberinden geçmiş kişiler tedavi etmeli, üretilen ilaçlar alındığında, belki bir saat, belkide gün boyu etkisi olmalı,tabikide böyle bir şey yapılsada bu ilaçlı tedavi yalnızca yeni başlayanlar için kullanılabilir, benim gibiler için bu tür ilaçlar leblebi gibi gelir ancak. 
Çünkü ilacı alsam, ruh gibi dolaşacam,zaten onsuz ruh gibiyim bir farkı olmayacak. Bunun için en iyisi uyutalım, unutur deyip uyutulduğum zaman ise mutlaka rüyalarımda olacağından,bununda bir etkisi olacağını düşünmüyorum.
Kesin sonuç fişimi çekip komple bu dünyadan gönderilmem gibi gelsede, benim gibi sevenler, öbür taraf nasıl bilmiyorum ama bence buda kesin sonuç değil, kesin ben onu ordada beklerim.
Öbür tarafa gittiğimi düşünürsek, benim gibi sevenler,orda bile şu şekilde davranır, sırat köprüsünden geçerken bile o kalabalığın içinde gözlerin onu arar,çünkü biliyorsundur ki, onun günahı çok, bir ihtimal bulurum umuduyla bakarsın, yanına girip, ya onunla yanmayı,yada yanında gizlice alıp onu kurtarmaya çalışırsın, orda bile onu düşünürsün, orda bile acı çekmesini istemezsin.
Bunun için yapılacak olan şey, ne hastane raporu, ne istirahat, nede ilaçlar veya doktorlar yada öbür taraf bir ümit deyip hayal kurmak, yapılacak olan tek şey, şansınız varsa, aşkının karşılığını görmek ve karşılıklı sevgi, bunun karşılığını görmüyorsan zaten hiç bir şeyin anlamı yok, sadece zamanını alacak bir takım süreçler yaşarsın.
Karşılıksız aşk acısının tedavisini bilen var mı?  O kadar yazdım ama yine bir sonuç bulamadım... 

KIRMIZI BAŞLIKLI KIZIN HİKAYESİ BÖLÜM 3 ‘’ DOĞUM GÜNÜ ‘’

Kırmızı başlıklı kız doğum günü yaklaşırken heyecandan duramıyor sürekli internetten o gün ne giysem diye karar vermeye çalışıyorken, derken sitenin birinden, dolabında yüzlerce kıyafeti olmasına rağmen internetten elbise siparişi veriyor. Doğum gününün olduğu gün verdiği sipariş geliyor, heyecanla kutuyu açıyor ve içinden aldığı elbiseyi çıkartıp Annesine sesleniyor.
-Anneee gelde yeni aldığım elbiseye bak….
Annesi odaya geliyor bakıyım ne aldın diyor. Parlak bir kırmızı şapkalı pelerin ve içine mavi bir elbiseyi giyip Annesine gösteriyor, Annesi kızgın bir sesle.
-Kör olmaya sıca, ala, ala bunumu aldın, bende farklı bir şey aldın deyip işimi bırakıp geldim, verdiğin paraya yazık, sende ekmeğe sürülecek akıl yok deyip kırmızı başlıklı kıza kızar. Al şimdi şu sepeti, sakın ağzını açma, doğru Ananene bu sepetteki yemekleri götürüyorsun deyip, kırmızı başlıklı kızı gönderir evden…
Kırmızı başlıklı kız Annesinin sepeti açma demesinden şüphelenir ve kendi kendine düşünür, kesin bu sepette pasta var, bana orda sürpriz doğum günü partisi yapacaklar diye düşünmeye başlar ve hızlıca Ananesinin evine gider. Kapıyı açar Ananesi salonda kurtla televizyonda evlilik programı izleyip yorum yapıyorlar.
-Anane, anane ben geldim der ama onlardan bir tepki görmeyince dayanamaz ve yüksek bir sesle bugün benim doğum günüm der. Ananesiyle, kurdun suratı değişir, çünkü ikisi de kırmız başlıklı kızın doğum günü olduğunu unutmuşlar ve ikisi de bir hediye almamıştı, Kırmızı başlıklı kızın hediye görmeyince yapacağı şeylerden korkuyorlardı, Kurtla, Anane başladılar konuşmaya. Kurt ben işsiz, güçsüz biriyim, bende para, falan yok, ne olur bana yardım et yoksa bu kırmızı başlıklı kız benim canıma okur.  Ananede vallaha kurt ben senden daha kötüyüm, üç aylığımı geçen ay aldım, öbürüne daha iki ay var, ben tamamen unuttum en iyisi oyalıyalım, ufak bir eğlence yapalım, belki unutur hediye istemeyide evine gider geri der. Kurt hemen evi süsler ve açarlar oyun havasını, Anane, kurt ve kırmızı başlıklı kız oynamaya başlarlar, Vay, vay, vay, vay, tey, tey, kırmızı başlıklı kız çok eğleniyordu ama derken beşinci saatin sonunda cd’ deki müzik bitince, kırmızı başlıklı kız hediyelerini istedi, kurt ben evde unuttum gidip alıyım dedi ama kırmızı başlıklı kız yemedi, Ananesine baktı, hediyem nerede dedi, Ananesi aaa geç oldu benim uykum geldi deyip esnemeye başladı, onunda hediye almadığını anladı ama bu kırmızı başlıklı kız, hediye almadan gitmesi olmazdı, aklına Ananesi esnerken ağzındaki altın dişleri gördüğünü hatırladı ve ananesinin altın dişlerini aldı, tabi kide doğum günü hediyesi olarak, Kurdunda kürkünü alıp, ben gidiyorum bu size bir ders olsun deyip, kapıyı çarpıp çıktı.
Kurt tüysüz bir şekilde ananeye baktı, anane dişleri gittiği için, buruşuk ağzıyla kurda dedi ki, ben bundan sonra her üç aylığımda, köşeye bir şeyler bırakacağım, kefen parası misali doğum günü hediyesi almak için, senin bu tüyler seneye ancak çıkar, ya seneye de tüysüz kalırsın yada bir şekilde bir şeyler yapıp para kazanmalısın deyip, kurt ile selfi çekip instgrama kor ve şu yorumu yazar.
 Ananesine acımayan size hiç acımaz, siz, siz olun kırmızı başlıklı kızın hediyesini almayı unutmayın der…

SAHTE ÖPÜCÜK

Hayatta sahte dostluklar, sahte arkadaşlıklar, sahte insanlar veya aklınıza gelmeyecek birçok sahtelikler gördüm. Yaşınız inanın önemli değil, bazılarınız güngörmüş veya çok çekmiş insanlar olabilir, ya da çok bildiğini savunan insanlar vardır çevrenizde ve bir şey olduğunda şu cümleyi kullanırlar ‘’ yapılmadık bir kulağımın arkası ‘’ kaldı derler ama hayat onlara bile bir şeyler yaşatıyor ben daha neler öğreneceğim dedirtiyor.

Yaşantınıza yeni insanlar girdiğinde, siz sanıyorsunuz ki, her şey daha da güzel olacak ama oluyor. Bir söz var ya, yine eskilerin klasik sözü ‘’ Kırk kere sırtında taşı bir kere indir, senden kötüsü olmaz ‘’ diye inanın doğru bir söz. Size iyi ki varsın diyenler, iyi ki geldin diyenler, iyi ki seni tanımışım diyenler, hatta ve hatta işi büyütüp Allah razı olsun diyenler. En ufak bir şeyde, bir çay ikram etmediğinizden tutun, sizi kullanamadıklarında, iyi ki varsınlar, Allah razı olsunlar gidiyor, utanmasalar Bela okuyacak hale dönüşüyorlar ama kendilerinden şu sözü duyup güvenmemde benim hatam ‘’ İnsanoğlu çiğ süt emmiş, bugün sana iyi davrananlar, yarın satabilir, bu ben dahi olabilirim ‘’ sözünü duyup, iyi niyetli olmakta, tabii ki de benim hatam.

Gelelim şimdi ‘’ SAHTE ÖPÜCÜK ‘’ olayına, yazdığım bu iyi ki varsın olaylarında yaşanan ilginç bulduğum gözlemime veya genelde gördüğüm, yaşadığım olaylardan izlenildiğim kadarıyla, bu tür insanlar genelde bu SAHTE ÖPÜCÜK olayına başvuruyorlar. Size işlerini hallettirdiklerinde, istediklerini yaptığınızda veya bir şey yaptırmak istediklerinde, uzaktan size öpücük gönderiyorlar, canım, cicim hesabı, bu öpücükler, siz onların istedikleri yaptığınız sürece, telefonlardaki emoji gibi devam ediyor, sürekli görsel olarak görüyorsunuz ama aradaki mesafe birkaç metre uzakta oluyor. O öpücükler size gerçek anlamda gelip yanağınıza dahi konmuyor, daha önce dediğim gibi iyi ki varsınlar gittiğinde, ya alışkanlıktan dolayı SAHTE ÖPÜCÜK olayına alıştıkları için herhalde bir şey isterken veya yaptırmaya çalışırken olmayacağını bildiklerinde bir şey isterken tek elle ağız öksürürken ki, modele getirilip o şekilde isteniyor. İnsanoğlu gün geçmesin ki, yeni bir şey bulup beni şaşırtmasın, bu SAHTE ÖPÜCÜK dersimizi de aldığımıza göre bakalım hayat bundan sonra bana daha ne öğretecek sıradaki dersimi bekliyorum…

BAZEN BİR BAKIŞ ANLATIR HERŞEYİ

İnsanoğlunun hayatında, kendini ifade etme hareketleri veya kendi anlatmaya yarayan, becerebildiği bir takım özellikleri vardır, kimi çok rahat konuşur, kimi yazarak anlatır meramını, kimi de, daha doğrusu benim gibi konuşma sıkıntısı yaşayanlar, bakışlarla anlatmaya çalışır, meramını veya anlatmak istediklerini.

Hatta bu bakış olayının, anlama eğitiminin insanoğlunun hayatında, küçüklükten başladığını söyleyebilirim. Bir misafirliğe gidersiniz, yememeniz veya almamanız gereken bir şey vardır, ya Anneniz, ya da Babanız, sizin yüzüne bakarak, bakışlarıyla, yememeniz veya almamanız gerektiğini söylemeye çalışırlar. Sonra siz büyürsünüz bu bakış olayı yaşantınızda bir şekilde kullanırsınız, birine kızarsınız, öfkelenirsiniz, o an kaşlarınızın yardımıyla sinirli, sinirli bakarsınız veya yine yan, yan bakarsınız, o bakış tarzında bile bir şeyler ima etmeye çalışırsınız. Sevincinizi, üzüntünüzü tek bir bakışla anlatabilirsiniz. Tabi hayatta bakışlarla anlatmaya çalışılan birçok konu var, benim gibi konuşmayı beceremeyenler içinde, mesela ben, karşımdaki insana, bir şeyler anlatmak istediğimde genelde, bakışlarımı kullanırım, onun beni yanlış anladığı bir meselede, içimden, sen beni yanlış anladın, aslında olayın özü şu demeyi çok istiyorum ama diyemiyorum, sadece bakıyorum, yada onu sevdiğimi söylemek isteyip, söyleyemediğim dede,  gözünün içine bakarak onu çok sevdiğimi ifade etmeye çalışırım. Onu kırdığım zaman, üzgün olduğumu belirtmek isterken, pişmanlık duyduğumda, aslında konuşmayla, beceremediğim şeyleri, bakışlarla anlatmayı tercih edenlerdenim. Çünkü belki sözlerim yanlış anlaşılır, hem kırmaktan, hem de kırılmaktan korktuğumdandır bu yolu seçmem. Yıllardır meramımı bakışlarla anlatma yolunu seçmem, bana bakılan bakışlarla, bana neyi demek istenildiğini az, çok anlıyorum. Sadece cevabım yine bakışlarla oluyor, eğer karşımdaki, ilk adımı atarsa konuşmak için ancak o zaman konuşanlardanım. Aslında biliyor musunuz, bazen o kadar çok uzun, uzun konuşuyoruz ki, meramımızı anlatmaya çalışırken, bunun yerine diyorum ki ben;

 ‘’ Bazen bir bakış anlatır her şeyi, ne ellere gerek kalır, ne dillere ‘’ tabii ki de anlayana…