19 Şubat 2012 … Arkadaşım, sırdaşım, dostum ama en önemlisi Annem.Tam on iki yıl oldu Annem gideli. Hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ne çabuk geçti zaman diyorlar.Bana sorarsanız daha dün gibi. Hiç vakit geçmedi. Aralarda kabul ediyorum, Annemin gittiğini, aralarda ise, işten eve geldiğimde, kapıyı çaldığımda, kapıyı Annem açacak gibi hissediyorum yada telefonla aramak istiyorum, Annem eksik bir şey var mı? Gelirken ne alıyım diye sormak isterken, birden o anki yokluğunun hissini tarif bile edemem...Yanlızlık tuhaf bir duygu. Yalnız kalmış sizi koruyan birinin olmadığını bilmek… Ölümün olduğunu ve bir gün herkesin öleceğini bilen ben, asla bu duyguyu Anneme yakıştıramıyorum.Bugün Annemsiz tam 12 sene... O günün Her anı hala aklımda ve gözümün önünden gitmiyor. Hastanedeki günlerimiz, evdeki günlerimiz, ambulansla hastaneye gidişimiz, doktorların Annemin yanına girişinden tutun,benim duymayı en son isteyeceğim, o sözü söylemeleri, morgun önünde bekleyişim, on iki sene önce de, hava yine aynı böyleydi, soğuk ve bulutlu, insan en kötü gününü nasıl unutabilir ki ... 19 Şubat 2012 ' den bu yana bir yanım, hep yarım, Annem Mekanın Cennet Olsun....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder