Ben Annemi on yıl önce bugün kaybettim.
Ben annemi otuz yaşındayken kaybettim.
Annem, Elli yaşındaydı ve bir kanser savaşına yenildi. Annesizlik çok acı, bu acının tarifi imkansız.Yaşadığınız hayatın tüm dengesi değişiyor, her şey renkli iken, bir anda siyaha dönüyor. Sen yaşantına ne kadar renk katmaya kalksanda, yada renkli yaşıyor gibi gözüksende, kahkahalar atsanda, zaman, zaman, hatta gözlerinden ışıklar saçacak kadar mutlu olsanda, sonra yine hep siyaha dönüyor hayatın.
Her gülüşümde, yüreğimde bir hüzün saklı. Hatırlamak diye bir şey söz konusu değil, çünkü benim aklımda, kalbimde unutmak diye bir şey yok, kocaman bir Anne özleminin varlığıyla çarpıyor kalbim. Annemi çok özledim.
Tarif edilemeyecek kadar muhteşem olan hayallerim, yaşamak istediğim güzel günler, aklımda, kalbimde pırpır ediyordu, neşe dolu biriydim. Sonra Annemi kaybedeceğim gerçeğiyle yüzleştim. Sonrada, ben bu acının en katmerlisini yaşadım. Yeğenlerim var, bazen bir araya geldiğimizde, keşke Annemde görseydi onların bu halini diyorum, Görmeselerde, Annane, Babaanne deyip, yanına gittiğimizde sesleniyorlar, torunların seni biliyorlar Annem.
Keşke Annem olsaydı bu kadar zorlamazdı beni bu hayat, bende herkes gibi Annemin kıymetini çok daha iyi anladım. Annemi kaybettikten sonra, meğer Annemin, benim için ne çok şey yaptığını fark ettim.
Hayatımın geri kalanı, Anne merhametinden eksik olarak geçecek, yaşantımın, hayatımın bir köşesinde hep hüzün olacak.
Tüm Annesi olan sesleniyorum, itiraf etmeliyim ki sizi çok kıskanıyorum. Özellikle televizyonda, dışarıda, herhangi bir yerde yaşıyorum ben bunu, yanındaki kişiye Anne diye seslenenleri duyunca kıskanıyorum da, üzülüyorum da. Her daim Annenizin varlığına şükredin ve varlıklarının değerini bilin.
Bugün tam on yıl oldu, kimi tanıdıklar hatırlar o günleri, hastane bahçesinden, cenaze namazına, ordan mezarlığa, daha dün gibi diye konuşurlar ama bugün Annemiz geçen onuncu yıl...
Annem mekanın cennet olsun....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder