19 Şubat 2019 Salı

#ANNEMSİZ GEÇEN 7 YIL (19.02.2012)

ANNEMSİZ geçen bir yıl ve yine ANNE özlemi çekeceğim yılların sayısı hep artırıyor. Bugün 19 şubat ve 2012 yılından, 2019 yılına geldik ama kimilerine göre aradaki süre uzun olabilir, bana göre dün gibi geliyor, ben her şubat ayında gözlerim dolu, dolu, kalbimdeki boşluğu ve içimdeki acıyı daha çok hissediyorum.
Resimlere bakıyorum, aslında bakmama gerek yok, çünkü hepsi aklımda ve gözümü kapadığımda görüyorum, dönüyorum o günlere.
İlk ayrıldığımız gün hastane odasından tutunda, defnedilği gün hepsi, yıllar geçsede, evden ANNEMİN yanına giderken yollar değişti, mahallelerin şekli değişti, ANNEMİN toprağının üstündeki çiçeklerden tutunda, çevresi bile değişti, kimi zaman üstünü kar kapattı, kimi zamanda üstündeki çiçeklerin, şekli, adı değişti, benim bile şeklim değişti ama değişmeyen tek şey, benim ANNEMİ özlüyor olmam, yokluğunu ilk günkü gibi hissediyor, çektiğim acıyı tarif edemesemde size, ilk günkü gibi acı çekiyorum.
ANNEMİN yanına her gittiğimde, kışın o soğuklarda yanında üşümüyorum, hatırlıyorumda ANNEMLE çay içtiğimiz günleri, nerden bile bilirdim son çayımızı içtiğimizi, bana diyorlar ANNE, doktorlardan tutta, çevremdeki insanlar neden bu kadar çay tüketiyorsun diye, seninle içtiğim çayın tadını alamıyorum, o tat olmaz biliyorum ama seninle içtiğimiz son çayın tadını almak için gözlerim kapatıp öyle yudum alıyorum. ANNEMDEN kalan ne varsa saklıyorum, kiminde ismi yazıyor diye, kiminde ANNEMİN kokusu sinmiştir diye.
Bugün tam 7 yıl oldu, aslında bugünün bir anlamıda var, bugünden sonra ölsem bile umurumda değil artık, çünkü ANNEMİN yanına defnedilebilmem için 7 yıl geçmesi lazımmış, hiç değilse artık biliyorum öldüğümde ANNEMDEN uzaklaşmıyacağımı...
ANNE ben seni çok özledim, MEKANIN CENNET OLSUN...